Nasze miłego początki :)

Hejo! 

Tak jak obiecaliśmy, tak uczyniliśmy :) Jesteśmy na Blogu i mamy nadzieję, że dzięki Wam zostaniemy tu na długo.
Długo zastanawialiśmy się od czego zacząć i chyba polecimy klasycznie, lekko romantycznie, z ciężkim humorkiem - JAK SIĘ POZNALIŚMY :))))

Nie będzie chyba zaskoczeniem dla nikogo fakt, że do naszego pierwszego spotkania doszło na siłowni. Dwa oddzielne treningi, dwie obce sobie osoby zerkające na siebie (no dobra przyznaje, że to ja częściej zerkałem na Sylwuśke) szukające ze sobą jakiegoś kontaktu. Pamiętam nawet kiedy Sylwia pierwszy raz otworzyła do mnie swoje słodkie usteczka. Zapytała mnie o ciężar hantli, którymi zaraz zaczęła trenować barki.

Niestety nasz kontakt ze sobą był bardzo rzadki. Sylwuśka sporadycznie gościła na "mojej" siłowni, a co gorsza nie było nam po drodze do żadnej rozmowy lub jakiegokolwiek kontaktu ze sobą. Tutaj na ratunek przyszedł ukochany Facebook i to dzięki niemu złapaliśmy ze sobą lepszy i częstszy kontakt. Sporadycznie pisaliśmy o jakichś pierdołach, czasem poleciał jakiś głupi komentarz i tak przez dłuższy czas wyglądał nasz kontakt. Ku mojemu zdziwieniu pewnego wieczora nastąpił przełom :) pod moim nic nie znaczącym komentarzem u Sylwii rozpoczęła się krótka dyskusja, która przeniosła się do wiadomości prywatnej, a skończyła na umówionym wspólnym treningu i wyżerce w Mcdonalds.

Pierwszy wspólny trening przebiegł całkiem spokojnie, luźna rozmowa, wspólne tematy. Wszystko wskazywało na to, że Sylwuśka od czasu do czasu będzie moją partnerką treningową. Wtedy nawet przez chwilę nie przeszło mi przez myśl, że z partnerki treningowej zamieni się na partnerkę życiową.

WIECIE DLACZEGO?

Otóż niewielu z Was wie, że gdy poznaliśmy się z Sylwią to każdy z nas miał partnerów, w jakiś sposób poukładane życie i żadne z Nas nie miało w głowie tak diametralnych zmian.

Wróćmy jednak troszkę wcześniej, żeby to co pisze miało ręce i nogi. Po pierwszym wspólnym treningu, jak przystało na dobrze wychowanego mężczyznę, odwiozłem Sylwusie do domu i w takich miłych nastrojach każdy wrócił do swojego życia codziennego. Nasze sporadyczne pisanie zamieniło się w codzienne, godzinne rozmowy, regularne treningi, wspólne spacery, cheaty itp. Oczywiście oboje wiedzieliśmy o tym, że każdy z Nas kogoś ma i nikt z Nas nie podchodził do tej relacji poważnie tylko jak do fajnego koleżeństwa.

Niestety ja wychodzę z założenia, że między kobietą a mężczyzną relacja przyjacielska to jedna wielka ściema. Coś takiego po prostu nie istnieje. U Nas z czasem też zaczęło wszystko się wymykać spod kontroli. Rozmowy były coraz odważniejsze, tematy ostrzejsze. Gdy zorientowaliśmy się, że coś jest na rzeczy każde z Nas powiedziało sobie jasno - NIE WYBIEGAMY DALEJ NIŻ MOŻEMY.

Na Nasze, w sumie nie wiem czy szczęście czy też nieszczęście patrząc na tamte czasy, Sylwia współpracowała z pewną firmą suplementacyjną, która zaprosiła ją do Trójmiasta na sesje zdjęciową i nagrania treningu. Od słowa do słowa zostałem Sylwii kierowcą na ten wyjazd. Po tej decyzji do wyjazdu pozostały około dwa tygodnie. Czasu nie marnowaliśmy. Nasze spotkania były niemalże codziennie, treningi regularne, rozmowy od samego rana do późnych godzin nocnych.

Czas do wyjazdu ciągnął się w nieskończoność.

Wyjeżdżaliśmy w sobotę. Sylwia zaproponowała, abym przenocował u niej z piątku na sobotę, żebyśmy z samego rana ruszyli nad morze. 

Cóż mogę napisać?

Po tej nocy wiedziałem, że Sylwia nie będzie moją koleżanką do treningów :)

Podróż przebiegła z małymi kłopotami logistycznymi, ale i tak byliśmy w cudownych nastrojach mając wizje spędzenia ze sobą całego weekendu.

Swoje trzy grosze dołożył sponsor wyjazdu, który organizował nam nocleg i mimo tego, że zostali poinformowani o tym, że Sylwia jedzie z kierowcą to po wejściu do pokoju ujrzeliśmy wielkie małżeńskie łoże :))) 

Ten wyjazd to była mieszanka wszystkich możliwych uczuć w Naszych głowach. Ten wyjazd to był przełom. To był wielki początek czegoś pięknego. Weekend minął w mgnieniu oka. Tysiące spalonych i tysiące zjedzonych kalorii to w skrócie Nasz wyjazd.

Niestety po tym pięknym czasie przyszedł nieunikniony czas powrotu, powrotu do rzeczywistości, do swoich żyć. Cała droga powrotna minęła w ciszy. Sylwia od czasu do czasu puściła łezkę. Mimo, że byliśmy sobą już mocno zauroczeni, może nawet zakochani to nikt nie myślał o zmianie swojego życia na cześć Naszego uczucia. Było dziwnie, zimno, oschle. Nie wiedziałem co mówić, czy żartować, czy być poważnym. Odwiozłem Sylwie do domu, ja pojechałem do Siebie i piękny weekend skończył się jednym wielkim smutkiem. Nie miałem odwagi zmieniać swojego poukładanego życia, ale nie mogłem przestać myśleć o Sylwii, nie jak o koleżance, a jak o kobiecie z którą chce być do końca życia.

Po kilku rozmowach zapadła decyzja, że zostawiamy wszystko tak jak jest, każdy żyje swoim życiem i nic nie zmieniamy. W takiej decyzji wytrzymaliśmy kilkanaście godzin. Zadzwoniłem do Sylwii i stanowczym głosem zapowiedziałem, że rzucam wszystko i chce być z Tobą, już na zawsze. Sylwia bez wahania odpowiedziała mi to co w tamtej chwili chciałem usłyszeć czyli dokładnie to samo co ja powiedziałem jej.

Kilka następnych tygodni to sprawy organizacyjne, przy których nie zabrakło sprzeczek i zwątpień czy to wszystko ma sens. Jednak zapewniam Was, że to przez co w tamtym czasie przebrnęliśmy zbliżyło Nas do siebie bardzo i zapewniło mnie w tym jak bardzo kocham Sylwuśke a Ona mnie.

Nikt nie akceptował Naszego związku na czele z rodzicami Sylwii co zmusiło Nas do wyprowadzki z mieszkania, które należało właśnie do nich. Przez miesiąc kisiliśmy się u znajomych na podłodze, których serdecznie pozdrawiamy i dziękujemy, że znosili nas tyle czasu.

Z początkiem Grudnia wyszliśmy na prostą. Wynajęliśmy mieszkanie, przyłożyliśmy się bardziej do pracy, podjęliśmy wiele ważnych decyzji, które zaważyły o tym,że teraz jesteśmy najszczęśliwszą parą na świecie z ogromem miłości do siebie i chorą zazdrością o siebie nawzajem.

Zapewniam Was, że nasz co prawda, krótki związek przeszedł przez tyle co niektórzy nie przejdą przez całe życie. To wszystko co napisałem to jeden wielki skrót i milion pominiętych faktów. Na koniec chciałbym jeszcze dodać, że tylko dzięki Sylwii jesteśmy razem, bo to Ona na początku walczyła o Nas, "namawiała" mnie na rzucenie wszystkiego i postawienie wszystkiego na jedną kartę. Sam nie odważyłbym się na tak odważny krok. Jej determinacja i upór spowodowały to, że teraz leże na kanapie, pisze do Was Bloga a Sylwuśka masuje mi stopy :)

Z góry przepraszam za tak zamulający pierwszy wpis, ale często pytacie jak się poznaliśmy. Wydało nam się to idealne na rozpoczęcie przygody z Blogiem :)